Geschiedenis van de moskee van Cordoba | gedetailleerde tijdlijn

Na de Visigotische invasie in 572 werd er in Cordoba een kerk gebouwd die gewijd was aan San Vicente. Maar na de Moorse verovering in 711 werd de kerk voor de eredienst verdeeld tussen christenen en moslims. In 784 beval Emir Abd al-Rahman de sloop van de kerk om plaats te maken voor de bouw van de Grote Moskee van Cordoba. Dit was het begin van een monumentaal project dat meer dan 200 jaar in beslag nam.

In de 8e eeuw begon de bouw van de Moskee van Cordoba onder het bewind van Abderraman I, de eerste Umayyad Kalief van Cordoba, in 785. De moskee bestond aanvankelijk uit elf beuken die van noord naar zuid waren uitgelijnd, met Romeinse en Visigotische zuilen en kapitelen. Met name de oriëntatie op het zuiden week af van de orthodoxe richting naar Mekka, waarschijnlijk vanwege geografische beperkingen. In deze vroege bouw werden belangrijke kenmerken vastgelegd, zoals hoefijzerbogen en afwisselend steen- en metselwerk, waarmee de basis werd gelegd voor de islamitische architectonische identiteit.

Onder Emir Abd al-Rahman en de daaropvolgende Umayyad heersers kreeg de Grote Moskee van Cordoba vorm. De moskee had een grote Hypostyle Hall met een centrale binnenplaats, fontein en sinaasappelgaard. Het onderging verschillende uitbreidingen. De eerste uitbreiding was van Abd ar-Rahman II tussen 833 en 848. Abd ar-Rahman III breidde de noordkant uit tussen 951 en 952. Al-Hakam II breidde de zuidkant uit in 961 en uiteindelijk breidde Al-Mansur de oostkant uit tussen 987 en 988. De laatste uitbreiding onder de moslimoverheersing was onder Al-Mansur, die de moskee zijdelings naar het oosten uitbreidde en zowel de binnenplaats als de gebedsruimte vergrootte.

Cordoba werd in 1236 heroverd door de Christenen. De moskee werd weer omgebouwd tot kerk, hoewel de moskee nooit werd afgebroken. In de loop der eeuwen werden er verschillende aanpassingen en toevoegingen aan het bouwwerk gedaan. Particuliere opdrachtgevers bouwden verschillende kapellen rond het interieur van het gebouw, met de kapel van San Felipe en Santiago als de vroegst geregistreerde kapel, gebouwd in 1258. In de daaropvolgende eeuwen werden extra kapellen toegevoegd, zoals de Villaviciosa en Koninklijke Kapellen, samen met belangrijke wijzigingen zoals het vervangen van moskeebogen door gotische bogen aan het einde van de 15e eeuw.

In de 16e eeuw werden er belangrijke wijzigingen aangebracht aan de moskee met de bouw van een renaissance kathedraalschip en transept, ondanks het verzet van het stadsbestuur. Dit project, geïnitieerd door bisschop Alonso de Manrique en later geleid door de architecten Hernan Ruiz I, Hernan Ruiz II en Juan de Ochoa, leidde tot de integratie van gotische en maniëristische elementen in de structuur van de moskee. Bovendien werd er een klokkentoren in renaissancestijl gebouwd rond de voormalige minaret, na schade door een storm in 1589.

In de 19e en 20e eeuw werden uitgebreide restauratiewerkzaamheden uitgevoerd om de architectonische integriteit van de Moskee-Kathedraal te behouden en te verbeteren. Restauratieprojecten, zoals de restauratie van de oorspronkelijke mihrab in 1816 en de klokkentoren in 1991, die in 2014 werd voltooid, waren erop gericht om de historische betekenis van de locatie te behouden. In 1984 werd de Moskee-Kathedraal uitgeroepen tot Unesco-Werelderfgoed, waarmee het culturele en architectonische belang werd erkend. Het dwarsschip en het koor van de renaissancekathedraal werden tussen 2006 en 2009 gerestaureerd, waarmee de voortdurende inzet voor het behoud van het erfgoed van de locatie werd getoond. Deze restauratie-initiatieven weerspiegelen de bredere conserveringsinspanningen in Spanje om structuren uit het islamitische tijdperk te beschermen.